Kiła to układowa choroba zakaźna, która wywoływana jest przez bakterię – krętek blady. Jest to choroba weneryczna, którą nazywa się również syfilisem. Do zakażenia kiłą dochodzi nie tylko poprzez drogę płciową, ale także przez kontakt z wydzieliną owrzodzenia. Jak rozpoznać kiłę? Czy można to leczyć?
Kiła – co to takiego?
Kiła to choroba, która przenoszona jest drogą płciową, czyli należy do chorób wenerycznych. Chorobę wywołuje bakteria – krętek blady. Jest to trzecia, co do częstości zachorowań, choroba przenoszona drogą płciową. Znana nie od dziś, bowiem towarzyszy ludzkości od setek lat. Według opinii naukowców, kiła występowała już w starożytności. Do zakażenia dochodzi poprzez odbycie stosunku płciowego, ale również przez kontakt z wydzieliną owrzodzenia, które wywołuje bakteria. Często się zdarza, że choroba przenoszona jest z matki na płód oraz na drodze transfuzji krwi. Natomiast sama bakteria wnika do organizmu przez nieuszkodzone błony śluzowe, uszkodzoną skórę lub bezpośrednio przez krwiobieg.
Kiła dzieli się na dwie postacie. Pierwszą z nich jest kiła nabyta (wczesna i późna), która dotyczy kontaktów seksualnych. Natomiast druga – kiła wrodzona – dotyczy zakażenia płodu w łonie matki. Według statystyk, zaraźliwość schorzenia jest wysoka. Prawdopodobieństwo zakażenia kiłą dotyczy różnych form kontaktów seksualnych, szczególnie tych bez zabezpieczenia prezerwatywą. Zachorować można poprzez stosunek waginalno, rektalny, oralno-genitalny, oralno-rektalny. Zakażenie jest również możliwe poprzez pocałunek z chorą osobą, jeśli zmiany pojawiły się w gardle.
Kiła nabyta – wczesna i późna
Kiła wczesna oznacza chorobę trwającą do dwóch lat od zakażenia. Najczęściej występuje w postaci objawowej i utajonej. Można ją również podzielić na okresy, które dotyczą objawów. Pierwszym z nich (I okres – rozwija się między 3. a 9. tygodniem od zakażenia) jest owrzodzenie. Charakterystyczną cechą owrzodzenia jest wypływająca, surowicza wydzielina z właściwościami zakaźnymi. Taka zmiana najczęściej występuje na narządach płciowych, odbytnicy i odbycie. Zdecydowanie rzadziej dotyczy jamy ustnej. Po tygodniu występuje kolejna oznaka kiły, czyli powiększone okoliczne i odległe węzły chłonne.
Po pierwszych objawach, choroba przechodzi w drugą fazę (II okres – trwa od 9. tygodnia od zakażenia do 2 lat). Na błonach śluzowych zauważalna jest wysypka w postaci grudek, które uszkadzają skórę. Jednak z czasem nieleczone objawy ustępują, nie pozostawiając żadnych blizn, a sama kiła przechodzi w fazę utajenia. Jest ona niezwykle groźna dla organizmu, ponieważ często skutkuje zmianami w układzie nerwowym i może wywoływać późniejszą kiłę układu nerwowego.
Kiła późna nadchodzi po około 3–5 latach, czasem nawet po kilkunastu od zakażenia. Ta postać zarezerwowana jest dla osób, które nie poddały się leczeniu na etapie kiły wczesnej. Skutkiem dotrwania do tej fazy może być również nieskuteczna terapia. Jednak ta faza syfilisu jest niebezpieczna, ponieważ może atakować układ sercowo-naczyniowy, nerwowy, narządy wewnętrzne, skórę oraz kości. Może się również zdarzyć, że nieleczona kiła doprowadzi do śmierci zakażonego. Oprócz ataku na różne układy organizmu, syfilis może prowadzić do kiłowego zapalenia opon mózgowych, udaru mózgu, zmian neurologicznych, zmian osobowości czy choroby psychicznej.
Wykrywanie oraz leczenie kiły
Pierwszym krokiem do rozpoznania choroby jest dokładny wywiad z lekarzem. Należy przedstawić mu problem oraz poinformować go o wszystkich występujących objawach. Potencjalnym źródłem zakażenia w pierwszej kolejności będą kontakty seksualne, ponieważ to właśnie przez nie najczęściej dochodzi do zakażenia. W razie wątpliwości można udać się do lekarza rodzinnego, który na podstawie objawów skieruje pacjenta do wenerologa.
Diagnozę w kierunku kiły wskazują badania serologiczne. Można wykonać testy przesiewowe na kiłę, które pozwalają na stwierdzenie ryzyka wystąpienia zakażenia. Rozpoznanie kiły z dużym prawdopodobieństwem umożliwia test FTA-ABS, a także testy CPW i PCR. Są to niezbędniki w celu trafnej diagnozy. Jest grupa osób, która powinna rutynowo wykonywać testy w celu diagnostyki choroby. Mowa tu m.in. o kobietach w ciąży, krwiodawcach oraz dawcach narządów. Szczególną uwagę powinny również zwrócić na to osoby, u których rozpoznano nową infekcję przenoszoną drogą płciową, z HIV, WZW B lub WZW C oraz osoby bardziej narażone na choroby z grupy STD.
Leczenie kiły powinien prowadzić lekarz dermatolog-wenerolog. Co więcej, wcześnie rozpoznaną kiłą można całkowicie wyleczyć. Jednak aby tak się stało, należy poddawać się wszelkim badaniom. Terapia leczniczna syfilisu polega na antybiotykoterapii, w której najczęściej wykorzystywana jest penicylina. Natomiast nikt nie powiedział, że w przypadku każdego pacjenta leczenie wygląda tak samo, ponieważ jest ono różne i uzależnione od postaci choroby oraz jej stadium.
