Łupież pstry – czym jest?

Łupież pstry to uciążliwa infekcja grzybicza skóry, która niestety, ale lubi nawracać. Rozpoznanie choroby nie jest trudne, bowiem charakterystycznym objawem jest złuszczający się naskórek oraz odbarwione, białe plamy. Czy można temu zapobiec? Jak wygląda leczenie?

Łupież pstry – co to takiego?

Łupież pstry, to przewlekła i nawracająca choroba skórna. Rozpoznanie choroby zazwyczaj nie stwarza problemu ze względu na jej charakterystyczny wygląd. Naskórek zaczyna się łuszczyć, pozostawiając po sobie odbarwione, białe plamy. Za powstawanie łupieżu pstrego odpowiedzialne są drożdżopodobne grzyby z rodzaju Malassezia, które się namnażają. Stanowią one naturalny składnik mikroflory skóry i szacuje się, że znajdują się one na skórze 90% dorosłych. Natomiast z reguły nie powodują żadnych problemów, z wyjątkiem osób, które zamieszkują tropikalny klimat. Tam, dla porównania, choruje aż 50% ludzi. Wysoka temperatura oraz duża wilgotność powietrza, to idealne warunki dla rozwoju choroby.

Łupież pstry głównie pojawia się u osób w okresie dojrzewania, u kobiet w wieku okołomenopauzalnym i u mężczyzn z podwyższonym poziomem testosteronu. Jego rozwojowi sprzyja także nadmierna potliwość i wzmożony łojotok. Choć podobny, to od zwykłego łupieżu odróżnia go wygląd oraz lokalizacja zmian skórnych, bowiem najczęściej zmiany występują na klatce piersiowej, szyi, brzuchu, ramionach i w okolicy pach.

Przyczyny powstawania łupieżu pstrego

Jak już wspomniano, za powstawanie owej choroby odpowiedzialne są drożdżopodobne grzyby, rodzaju Malassezia. Są to grzyby stanowiące naturalny składnik mikroflory występującej na ludzkiej skórze i na ogół nie stwarzają problemów. Jednak ich patologicznemu namnażaniu się, sprzyjają m.in. warunki klimatyczne – wysoka temperatura oraz wilgotne powietrze, czyli klimaty tropikalne.

Łupież pstry nie jest chorobą zakaźną, więc nie stwarza zagrożenia dla innych. Jednak oprócz wymienionych przyczyn powstawania łupieżu pstrego, trzeba również wspomnieć o innych, równie istotnych czynnikach. Są to m.in.: długotrwała antybiotykoterapia, długotrwałe leczenie się sterydami, dieta uboga w cynk, selen oraz witaminy A, E i z grupy B, słaba odporność oraz stosowanie leków immunosupresyjnych.

Łupież pstry – objawy

Pierwszym objawem, który może zaniepokoić jest złuszczający się naskórek. Następnie pozostawia on po sobie odbarwione, białe plamy. Naskórek, który ulega złuszczeniu, początkowo przybiera kolor różowo-brunatny. Jednak później na skórze pozostaje jedynie plama, jaśniejsza od karnacji skóry chorego.

Wszystko za sprawą tego, że bytujące na ludzkiej skórze drożdżaki wytwarzają kwas azelainowy, który posiada działania rozjaśniające. Wpływa on zawarte w organizmie melanocyty i powoduje nieestetyczne odbarwienia na skórze. Zmiany zauważalne są na całym ciele, jednak ich największe ogniska najczęściej obserwuje się w okolicach klatki piersiowej, szyi oraz brzuchu.

Diagnoza oraz leczenie

Aby zdiagnozować chorobę łupieżu pstrego, należy przeprowadzić badanie kliniczne w celu rozpoznania. Zazwyczaj nie stanowi to problemu, natomiast jeśli jednak, to w diagnostyce zmian skórnych z odbarwieniami w łupieżu pstrym używana jest lampa Wooda. Nie trzeba się obawiać, bowiem badanie jest bezbolesne i bezpieczne dla pacjenta. W niektórych przypadkach, łupież pstry lubi być mylony z bielactwem.

Jeśli chodzi o kwestię leczenia łupieżu pstrego, to jest ona indywidualna. Najpierw lekarz dermatolog powinien wykonać szereg potrzebnych badań. Jest to niezbędne, aby ustalić przyczynę powstania choroby oraz jej dokładny przebieg. Dopiero później może zadecydować, jakie wdroży leczenie. W pierwszej kolejności lekarz zaleca leczenie miejscowe odpowiednimi preparatami. Jeśli owa metoda nie pomoże, pacjent będzie leczony kuracją ogólnoustrojową, czyli lekarstwami doustnymi.